Voorbij de illusie

Wij worden meer diegene die we werkelijk zijn als we het denken over wie we veronderstellen te zijn, durven los te laten.

In de bestaansdimensie van de vergankelijkheid stemmen we af op elkaars illusies. Illusie, identificatie (gehecht zijn aan je ego) en wereldbeeld zijn daarbij één en hetzelfde. De wereld die jij waarneemt kan niet los van jou gezien worden.

We kennen echter allemaal momenten waarin we ons ego even afleggen. We vergeten onze ‘ik’, meestal in een vluchtig ogenblik. Een eenheidsbeleving, een diepere afstemming door het inwerken van de natuur op onze zintuigen waarin we zonder enige bemoeienis, zonder inspanning worden bevangen door een alles-insluitende, overrompelende schoonheid. Een moment dat we ons nu vaak niet meer herinneren maar dat er wel was. Het was een fractie waarin we de eeuwigheid ervoeren, we geen afzonderlijk ‘ik’ meer kenden en het ook niet als een los moment ervoeren. Er was een besef van aanwezigheid in dat moment waarop alles samenvalt. Een moment van vrijheid, van spontaniteit, van een open aandacht waarin ons ‘ik’ oplost.

Het is het moment tussen die ene gedachte en de volgende, tussen de uitademing en de inademing. We bevinden ons in het centrum, alle tegendelen zijn opgelost. Ons oorspronkelijk wezen, onze oorspronkelijke natuur die we mogen ervaren maar niet kunnen grijpen is present. Vasthouden is niet mogelijk want dat veronderstelt een ‘ik’ dat hecht, terwijl er geen afzonderlijke delen meer zijn.

Vergankelijkheid ruilen we in tegen eeuwigheid als het ‘zijn’ het ‘hebben’ heeft verdrongen.

Over de auteur